زندگی سفر است.سفری پر پیچ و خم و پر فراز و نشیب.ما در سفر زندگی گاه با چشم انداز های زیبا
و دل انگیز روبه رو هستیم گاه با صحنه های تاریک و وحشتناک،گاهی در روشنایی روز های آفتابی و آسمان آبی حرکت می کنیم گاه در دل شبهای ظلمانی کورمال کورمال
راه می رویم.گاه در دشتهای هموار و جاده های پهن و خلوت با سرعت پیش می رویم.گاه در کوره راهی به زحمت گام بر می داریم.گاه مجبوریم عقب گرد کنیم و راههای دیگر را امتحان کنیم. گاه در راهمان تنها هستیم گاه عده ای نیز ما را همراهی می کنند.همه اینها بخشی از سفر زندگی است. سفر کردن شهامت می خواهد،سفرهای بزرگ قطب نما می خواهد یا راهنماییکه راه را نشانمان دهدیا نقشه ای که ببینیم کجا هستیم و به کجا داریم می رویم. توشه سفر لازم است، و ره آوردی که از سفر با خودمان می آوریم.اگر به جای سردی می رویم باید لباس گرم برداریم. اگر به جای خشک می رویم باید آب برداریم. به علاوه برای پیش رفتن در تاریکی چراغی یا فانوسی لازم است.
اما گاه مسیر زندگی شبیه سفر در قلمرو بی نقشه است.هیچ نقشه یا راهنمایی نیست که راه را نشانمان دهد .حرکت در قلمرو بی نقشه هم فقط یک راه دارد:هر بار یک گام به جلو برداشتن .فقط همه جا مه آلود است.یا راهها و تقاطع های بسیاری هست که نمیدانیم به کجا می انجامد مهم است که یک گام برداریم ،بعد کمی منتظر بمانیم،بزودی گام بعدی روشن می شود. پس از آن قدم بعدی و بعدی.
هر سفری با قدم اوّل شروع میشود اگر در دلت احساس بی قراری میکنی بدان که زمان حرکت و تغییر فرا رسیده است. شاید حرکت فیزیکی از جایی به جای دیگر باشد
یا حرکت درونی از یک شیوه زندگی به شیوه دیگر.همانطور که سفر بیرونی داریم سفر درونی هم داریم.همانطور که سفرهای بزرگ بیرونی هست ماجراهای بزرگ درونی هم هست.
سفر یعنی ماجرا و رشد ،سفر در پهنه دنیای درون هم همین ویژگیها را دارد.برای سفر رهایی بخش معنوی باید به درون رفت.برای شفای عاطفی و روحی وروانی باید به درون رفت.
وسرزمینهای پر فراز و نشیب درون را سیاحت کرد.سفر درونی هم ،شهامت،قطب نماو توشه راه لازم دارد.پیروی از ندای درون ،توکّل ،اعتماد به نیروی تحوّل گر هستی ،و
پذیرش هر چیز و هر کس که در طول سفر سر راهمان قرار میگیرد لازمه های آن هستند.
ره آورد سفرمان نیز پختگی و خردی است که در رویارویی با دشواری های سفر کسب می کنیم.موفقیت هم سفر است و مثل هر سفر دیگری با گام اوّل آغاز می شود .
سفر یعنی نو را بپذیریم و از آن استقبال کنیم. اگر بخواهیم به محیط امن وآشنای خودمان بچسبیم هرگز با تجارب نو و تازه آشنا نمی شویم.برای کسب موفقیت در هر زمینه ای
باید آماده خطر کردن و گام نهادن در قلمرو ناشناخته باشیم تا به رغم ترسمان عمل کنیم و آنگاه گام لازم را بر داریم.بدون خطر کردن موفقیتی در کار نیست.
هر طور که سفر کنیم و به هر کجا که سفر کنیم مهم است که سبکبار سفر کنیم.وقتی بارهای سنگین عاطفی ای چون بغض و کینه یا رنجش و خشم را از کوله بارمان بیرون
بگذاریمآسوده تر و سریعتر پیش می رویم.وقتی گذشته و آینده را رها کنیم از سفرمان لذّت بیشتری می بریم.
به هر جا که سفر می کنیم مهم است که در زمان حال سفر کنیم تا بیشترین استفاده و نهایت لذت را از سفرمان ببریم.
در هر سفری که هستیم مهم است که خوب و بد ان را بپذیریم و خردی را که در طول سفر کسب می کنیم همچون گنجی گرانبها بدانیم که می توانیم آن را با دیگران سهیم شویم.
