یادداشتهای یک کوهنورد:

کوهنوردی عشق به طبیعت است و عشق به طبیعت ، ورزش ما نیست ؛ باور ماست

خدایا چگونه زیستن را تو به من بیاموز،
 چگونه مردن را خود انتخاب خواهم کرد. . .

   برای داشته هایمان چقدر شکرگذارخدا بوده ایم؟برای آن چیزهایی که آرزوی آنها را داریم و نداریم چقدر تابه حال حسرت خورده ایم؟ چقدر تا به حال به ارزش سلامتی جسم، خانواده خوب ،  غدا،پوشاک و…   فکر کرده ایم؟ آیا این چیزها برای همگان وجود دارد؟ آیا برای همیشه ازاین امور  بهره مند خواهیم بود؟ آیا هیچ وقت به نگاه  پرحسرت یک معلول جسمی که به شما  هنگامی که کوله پشتی به پشت وعازم به یک برنامه از روبرویش عبور کرده اید ، توجه کرده اید؟ چه حال وروزی داشتید اگرجای وی می بودید؟ آیا واقعا شکر نعمت را به جا می آوریم؟ وه که چه قدر انسانهای فراموشکاری می باشیم ،آنچنان در روزمرگی زندگی غرق شده ایم که انگار تاابد دراین دنیا باقی خواهیم ماند ، هیچ به این فکر نمی کنیم که این امانتها روزی از ما گرفته خواهد شد.

روزی که پیمانه ما پرشود با چه سرمایه أی ازاین دنیا خواهیم رفت ؟ چقدر به مرگ فکر میکنیم ؟ اصلا فکر می کنیم ؟ مردن هیچ وقت قشنگ نیست مخصوصا موقعی که کل راه نرفته وکار انجام نداده باقی مانده باشد،اما یاد مرگ نه از روی افسردگی بلکه شاید ترمزی برای خودخواهی ها ، دنیا طلبی، اعمال زشت و غفلتها ی ما باشد. 

از سعادت، محبت خیزد و از محبت ، رویت.
خدایا مارا به حال خودمان وامگذار. 

ما فاتحان خام فتحهای بی فایده نیستیم ، حکایت ما ، حکایت بازجستن روزگار وصل است. دراین دیرگاه دورماندن از اصل خویش ؛دراین هجوم تکنولوژی دردسر ساز وجنگ طلب ، کوهنوردی عشق به طبیعت است . عشقی به پاکی چشمه سار ، به سبزی جنگل ، به نیلگونی دریا، به صلابت سنگ، به لطافت گل ، به فروتنی خاک ،‌ به سپیدی برف ، به توفندگی طوفان ، به سبکی نسیم وبه سنگینی کوه. 

کوهنوردی عشق به طبیعت است و عشق به طبیعت ، ورزش ما نیست ؛ باور ماست ، زندگی ماست . به راستی که کوهنوردی فقط ورزش نیست، کوهنوردی یک روش زندگی است . روشی که در آن یک سیب بین همه اعضاء گروه تقسیم می شود . روشی که در آن قوی ترین عضو گروه به پای ضعیف ترین راه می رود .راهی که رقابت ندارد که به رهروانش حقوق نمی دهند و ایشان را نیازی به سوت وکف مشوقان درقله نیست .ناجی بی منت یکدیگرند .  گروه می سازنند تا دل جوانان به  سنگ بند کنند  تا به ننگ بند نشود.

مزدشان معراج روح است و تشویقشان نوازش باد.

قانونشان عشق است و قانون گذارشان معشوق.

عشق به طبیعت ، عشق به زندگی است و زندگی تجلی عشق است و مرگ … آنجاست که عشق نیست./

 نویسنده:محمّد والی نژاد

در داستان های دینی آمده است هنگامی که خداوند کالبد انسان را از گل آفرید، روح را فرمان داد که به قالب جسم رود، اما روح آزاد و رها از اینکه در قید و بند جسد درآید و عمری را تا زمان مرگ در این همراهی دشوار و ناچار سر کند درتردید بود، تا اینکه خداوند به فرشته ای فرمان داد به درون جسد رود و نوای خوشی با نی لبک بنوازد. آنچنان این نغمه زیبا بود که روح سرگشته، مفتون و شیفته، سر از پا نشناخته به جسم درآمد و کالبد بی جان را جان بخشید.

تمامی دنیا از خردترین ذرات بنیادی تا جانداران تک سلولی، واز کلانترین تپ اخترها تا کوتوله های سفید و کهکشان ها با ریتم و ملودی ویژه ی خودشان رشد و تکامل و تلاشی می یابند.

موسیقی و حرکات موزون آنچنان در تار و پود طبیعت تنیده است که هرآنچه بشر در خلق ساز و آواز فراهم آورده نه فراتر یا فروتر که همگن با این همنوازی بی همتای هستی بر جان ها می نشیند.

دکتر دیپاک چوپرا می گوید«چگونه یک پزشک خواهد توانست بیماری سرطانی را درمان کند بی آنکه بداند او از چه رنگ گل ُرز یا چه گونه ای از مو سیقی لذت می برد»

در اینکه موسیقی با برانگیختن یا فرونشاندن احساس و اندیشه در شنونده اش، بر ذهن و جسمش اثرات ویژه ای می گذارد تردیدی نیست. این کنش و واکنش چه به اثرات آنی یک نوا وابسته باشد یا به بازخوانی خاطرات وابسته به آن نوای خاص در ذهن، بهرتقدیر در این یافته که موسیقی درمانی می تواند در درمان بسیاری از بیماری ها به کار آید، جای هیچگونه تردیدی نیست. این امر گستره ای از رقص و نوای جادودرمانگران یه قبیله ی آفریقایی تا موسیقی ملایم یک مطب دندانپزشکی در اروپا،که هر دو کارکردی آرام بخش برای ذهن و التیام بخش برای جسم دارند را شامل می شود.