جنگل نوردی مسیر روستای چوشل سیاهکل -کاهکوه-اشکال-خرما لنگرود

بمناسبت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه سرای بزرگ ایران

جمعه 95/2/24:

گزارش کوهپیمایی مسیر چوشل سیاهکل-کاهکوه-اشکال-خرما لنگرود:                                                                                                                    ساعت 5 بامداد جمعه مورخه 95/2/24 تعداد 30 نفر از همنوردان که به دعوت هیئت کوهنوردی شهرستان لنگرود در این برنامه شرکت کرده بودند توسط 2 دستگاه مینی بوس میدان نماز لنگرود را به مقصد روستای کوهپایه ای چوشل سیاهکل ترک نمودیم.ما در ساعت 6/05 به این روستا رسیدیم.                                                           چوشل یک روستای کوپایه ای بسیار زیبا می باشد که دارای 2000 نفر جمعیت می باشد و یکی از مناطق زیبای توریستی هست که چندان شناخته شده نیست.وجود بقاع متبرکه و چشمه های آب و مناطق جنگلی و سرسبز کوهستانی از دیدنیهای این روستا می باشد .شغل مردم این روستا دامپروری و کشاورزی هست.                                                                                              ما پس از حدود 15 دقیقه پیاده روی اقدام به انجام چند حرکت نرمشی و کششی نمودیم که توسط آقای ملکی اجرا گردید.پس از معرفی عوامل اجرایی برنامه به ادامه مسیر پرداختیم.در ساعت 7/15 برای صرف صبحانه توقف نمودیم.صبحانه در یک فضای بسیار دلنشین و زیر درختان تنومند جنگلی و در سایه سار محبت و صمیمیت صرف شد.                                                                            در ساعت 7/30 پیمایش مسیر را ادامه دادیم تا به منطقه کاهکوه رسیدیم.سراسر مسیر پوشیده از درختان سر به فلک کشیده بود و تعداد زیادی از درختان در اثر حوادث طبیعی روی زمین افتاده بودند که دیدن آنها توی ذوق می زد.سکوت خاص حاکم بر جنگل که با آواز پرندگان طنین انداز می شد و نبود حشرات موذی که معمولاً در اینگونه مناطق زیاد هستند از نکات جالب توجه بود که از تمیزی این مناطق حکایت داشت.در معدود جاهایی هم که زباله ای بود به همت دوستان همنورد جمع آوری شد.                              با رسیدن به ارتفاع 1100 متری (چی پی اس موبایل)به نقطه اوج این منطقه رسیدیم.در اینجا توقف نمودیم و چند عکس دسته جمعی به یادگار گرفتیم.                                                                         این ویژه برنامه جهت بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسه سرای بزرگ ایران ترتیب داده شده بود و به همین مناسبت یاد و خاطره این بزرگمرد فرهنگ و تمدن ایران زمین گرامی داشته شد.                                                                                            تلالو نور خورشید که در لابلای درختان به ما چشمک می زد ،نبود آب در این مناطق و هوای صاف و آفتابی علیرغم پیش بینی هواشناسی که به گونه ای دیگر پیش بینی شده بود از دیگر نکات قابل ذکر بود.                                                                                                        در ساعت 13/20 جهت نماز و ناهار و استراحت توقف نمودیم.مشابه صبحانه ناهار هم در چنین فضایی صرف شد اما نبود آب آزاردهنده بود.                                                                                         در ساعت 14/30 طی طریقمان را ادامه دادیم تا در ساعت 16/30 به روستای اشکال وارد شدیم.توان ما تا حدودی تحلیل رفته بود .در یک منزل مسکونی روستایی که آب این نعمت بزرگ وجود داشت گلویی تازه کردیم و نفسی چاق نمودیم.در اینجا نیز چند عکس گرفتیم.ما در ساعت 16/40 عصر سوار ماشین شدیم و در ساعت 17/15 به شهر و دیارمان لنگرود مراجعت نمودیم.بدین ترتیب این برنامه ما حدود 12 ساعت بطول انجامید که حدود 8 ساعت آن کوهگردی مفید بود و روزی زیبا و خاطره انگیز در دفتر خاطرات کوهنوردیمان ثبت و ضبط گردید که بعدها از آن به نیکی یاد خواهد شد.                                                                                                   جادارد از عوامل اجرایی این برنام تقدیر و تشکر بعمل آوریم و برایشان موفقیت و سربلندی آرزو نماییم.

❤️❤️دلنوشته های کوهستان❤️❤️                                                           برای اولین بار که به کوه رفته بودم شوکت و عظمت کوه سراسر وجودم را فرا گرفت.اولین چیزی که به ذهنم آمد استواری و محکم بودن کوه بود که در طول سالیان متمادی با همه بلایای آسمانی(سرما،گرما،طوفان و بوران)همیشه پا بر جا مانده است استوا و محکم بیشتر از هر روز دیگر.                                                            تنها چیزی که توانست کوه را بر هم بزند تخریب توسط انسانها بود.کندن خاک و سنگ از دل او.                                                              وای که این تقدیر چقدر آشناست.انگار که انسانیت را از انسان جدا کنند.آن وقت دیگر نمی تواند استوار و محکم بماند.                                وقتی قدم به سوی کوه گذاشتمبعد از مدتی پاده روی کنار جوی آبی جاری و روان دیدم  او می رفت نمیدانم کجا ولی می رفت...وایچقدر زیباست خوبی را مثل این رود جاری کنیم.بدون اینکه بدانیم که به چه کسی عشق می ورزیم .محبت خدا را جاری کنیم.....چه درسهایی می آموزد کوه به ما!!!!!!!!!!!!!!                            باز هم جلوتر ،انگار که اینجا جای دیگریست زیرا صدای بلبلان اینجا نغمه های عشق است که سرود جاودانگی را سر می دهند. زیرا از آن جایی که من آمده ام بیشتر صدای کلاغ را می شنوم و بلبلان قفسمان نیز صدای کلاغ را تقلید می کنند.!!!!!!!!!! کوه جای دیگریست .همه چیز و همه کس دست به دست هم می دهند تا نواهای عاشقانه سر داده شود.زیرا اینجا آزادترند چون که بهشت گمشده همه انسانهاست.                                                  به بالای قله رسیدم همان جا که اسمش دکل هست ،دکل لیلاکوه.در میان  انبوه درختان جنگل نسیمی صورتم را نوازش داد .....وای که دستان خدا را دیدم.این دستان خدا بود که صورتم را نوازش کرد.حس عجیبی بود.بیشتر نفس میکشیدم تا بیشتر نسیم خدایی در وجودم جاری شود.


....این بهترین نمازی بود که در تمام زندگیم در میان کوه خواندم .برتر از هزاران نمازی که در مسجد خوانده ام زیرا که خدا را آنجا ندیدم اما اینجا سراسر خدا بود و عشق خدایی!!!!!!!!!!!!!!                      یاد استاد الهی قمشه ای افتادم که می گفت از می نابی بخورید که دائم مست گردید.همان می ناب که بسم الله الرحمن الرحیم هست.که دائم انسان را مست میکند....                                                    ولی من هر چه خواندم مست نشدم تا که چنین روزی به کوه رسیدم دیدم واقعاً بسم الله الرحمن الرحیم آدم را مست می کند.بنام خداوند بخشنده و مهربان که آفریده است چنین عظمتی را.که ما بیاموزیم و سر تعظیم بسویش فرود آوریم.                                      عظمت کوه عظمت خداست و انسانهای خدایی در میان کوه به دنبال نیمه گمشده خود می گردند.                                                       این تنها آرمان شهریست که در زندگیم دوستش دارم.!!!!!!!!!!!!!!❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️


دلنوشته ای از همنورد عزیزمان جناب آقای هادی شعبانی