سیالان:سیالان نام کوهی است که قلّه آن در مرز استانهای مازندران و قزوین قرار گرفته است.قلّه سیالان 4175 متر از سطح دریا ارتفاع دارد.این کوه از جنوب به منطقه رودبار الموت قزوین و از شمال به درّه دوهزار تنکابن مشرف است.

مسیرهای صعود:بصورت کلّی از سه مسیر شمالی،جنوبی و خط الرأس میتوان به این قله صعود کرد.

مسیر شمالی از دره های دوهزار و مسیر جنوبی از روستای هنیز پیمایش میشوند.

مسیر شمالی که از روستای عسل محله در ارتفاع حدود 1300 متری آغاز می شود و با عبور از دشت دریاسر ،جانپناه یادبود و گوسفندسرای

ونی به گردنه بین قله های سیالان و کندیگان می رسد و با ادامه مسیر بسمت غرب به قله منتهی می شود.این مسیر به نسبت دیگر مسیرها طولانی تر می باشد.

مسیر جنوبی از روستای هنیز در ارتفاع 2200 متری آغاز می شود و با پیمایش بسوی شمال و گذر از چشمه آب ،تونل برفی به جانپناه سیالان

می رسد و پس از آن با صعود به گردنه میتوان به قله سیالان رسید.

مسیر خط الرأسی که با صعود به قله های کندیگان یا خشچال و یا سیاه کر و پیمایش خط الرأس به قله سیالان منتهی می شود.

گزارش صعود:ما  در ساعت 6:18 صبح پنجشنبه مورخه 8/5/94 لنگرود را بمقصد روستای عسل محله تنکابن ترک نمودیم.تعدامان 7 نفر بود و این کار توسط یکدستگاه خودروی سواری ون انجام گردید.

در ساعت 8:40 صبح به روستای عسل محله رسیدیم.ساعت 9:45 پیمایش مسیر را آغاز نمودیم.صرف صبحانه در طول مسیر حدود 20 دقیقه بطول انجامید.در ساعت 18:35 به ارتفاع 3200 متری رسیدیم و اقدام به برپائی چادر نمودیم.در ساعت 18:45 ناهار و شام را یکجا

صرف نمودیم.!!!

در ساعت 3:40 بامداد جمعه پس از سپری نمودن شبی سرد در چادر اقدام به صعود نمودیم.این در حالی بود که بدلیل نبود کمپ مجبور بودیم کل محتویات کوله خود را تا قله حمل نمائیم چون بستن کوله حمله امکان پذیر نبود.

در ساعت 6:35 به قله رسیدیم.حدود 30 دقیقه در روی قله عکس و فیلم یادگاری گرفتیم.در ساعت 7:00 حرکت بسمت پائین را شروع کردیم.در ساعت 8:30 به ارتفاع 3200 متر رسیدیم.بعد از جمع کردن چادر و صرف صبحانه مختصر ساعت 9:30 بطرف پایین حرکت نمودیم.

ما در ساعت 15:10 به روستای عسل محله وارد شدیم.ساعت 15:30 سوار ماشین ون شده و در ساعت 17:40 به شهر لنگرود مراجعت نمودیم.

از نکات جالب توجه وجود 4 چشمه آب در طول مسیر صعود به قله بود.همچنین یک گروه کوهنوردی از سمت جنوبی از الموت قزوین به قله

صعود نموده بودند و ما در ارتفاع 3200 متر هم چادر بودیم.

هوا در طول اجرای برنامه بسیار خوب و صاف و آفتابی بود.مسیر صعود در ارتفاع بالا در چند منطقه پوشیده از برف بود.وجود حیواناتی مثل

قوچ کوهی و گوزن در افقهای دور دست که بصورت گله ای حرکت می نمودند بسیار جالب توجه بود.

صعود به قله از  مسیر شمالی به مراتب سخت تر از سمت جنوبی بود.

در پایان جا دارد از زحمات جناب آقای سید هادی هاشمی بجهت راهنمائی و هدایت گروه در اجرای این برنامه تقدیر و تشکر نماییم.

ما این صعود را تقدیم می نماییم به شهدای گرانقدر آنسرمحله همینطور به روح جوان عزیزمان علی آل شعبان

                                           روحشان شاد و یادشان گرامی باد.

                                                    تهیه کننده گزارش: پرویز آل شعبان

گزارش تصویری از این برنامه:

صعود از مسیر شمالی بسمت قله.

برپایی چادر در ارتفاع 3200 متری

صعود به قله سیالان

آقایان پرویز آل شعبان و یاسر سیاری افتخار آفرینان گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله که به قله 4175متری سیالان صعود نمودند.

صعود مشترک به قلّه سماموس به ارتفاع 3700 متر(21و22 خردادماه 1394):

تعداد15 نفر از کوهنوردان لنگرودی ساعت 9 صبح پنجشنبه مورخه21 خرداد94 از پارک فجر لنگرود توسط یک دستگاه مینی بوس دانشکده

پرستاری لنگرود(که با همکاری دکتر نیکوکار رئیس دانشکده که خود از صعودکنندگان این برنامه بودو اولین صعود ایشان به یک قله مرتفع

محسوب می شد )به مقصد روستای سجیدان سیاهکلرود حرکت کردیم.پس از طی مسافت شهرهای لنگرود-رودسر کلاچای 5 کیلومتر

مانده به چابکسر سمت راست جاده سیاهکلرود قرار دارد.ما در ساعت 10 صبح به محوطه مسجد امام حسن مجتبی (ع)روستای سجیدان

سیاهکلرود وارد شدیم.طبق برنامه قبلی توسط یک دستگاه خودروی نیسان و یک دستگاه ماشین جیپ به مقصد جواهردشت(جوردشت)

حرکت نمودیم.پس از 1/5 ساعت طی مسیر و گذر از یک جاده خاکی پرپیچ و خم و زیبا که پوشیده از جنگل و درختان سر به فلک کشیده بود

در ساعت 11/30 صبح به جواهردشت وارد شدیم.جواهر دشت روستای زیبائی هست که حدود 800 خانه در آن قرار دارد که بصورت فصلی

از آنها استفاده می شود.هرساله جشنواره کشتی گیله مردی ،طناب کشی و بازیهای بومی محلی در این مکان در مرداد ماه برگزار می گردد.

میهمانان زیادی از اقصی نقاط ایران و گاهاً جهان به این روستای ییلاقی می آیند تا از این مناطق زیبا لذت ببرند.

عصر پنجشنبه 4 نفر از همنوردان عزیز جهت علامت گذاری مسیر برای جلوگیری از خطا و تشخیص مسیردر شب به بالا صعود کردند و اقدام

به علامت گذاری مسیر توسط اسپری رنگ و بستن روبانهای رنگی نمودند.در همین اثنا هوا مه آلود شد و ظرف چند لحظه کوتاه رعد و برق

و باران و تگرگ باعث خیس شدن دوستانمان شد و حتی صعود ما در هاله ای از ابهام قرار گرفت.

البته خیلی سریع ورق برگشت و شاهد هوای صاف و آفتابی شدیم.

ما در یک ویلای خوب که متعلق به آقای بخشی که کارمند شبکه بهداشت و درمان شهرستان لنگرود می باشد مستقر بودیم.این ویلا

دارای موتور برق ،آشپزخانه و سایر ملزومات لازم بود که جا دارد از ایشان بدین جهت تقدیر و تشکر نمائیم.

عصر پنجشنبه در ساعت 17/30 سایر دوستان برای انطباق با شرایط آب و هوایی و هم هوا شدن بمدت 1/5 ساعت به ارتفاع بالا

صعود کردند(زمان رفت و برگشت).

در ساعت 19/30 اقدام به بستن کوله حمله نمودیم و سپس شام مختصری خوردیم و ساعت 21 خاموشی زده شد.در ساعت 1/30 بامداد جمعه 22 خرداد94 بیدار باش انجام شد.

بر عکس پیش زمینه ذهنی قبلی شب گرمی بود.تا دوستان مهیای صعود شوند مقداری طول کشید و ما با 30 دقیقه تأخیر نسبت به

برنامه ریزی انجام شده در ساعت 2/30 بامداد صعود خود را آغاز نمودیم.پس از 10 دقیقه پیاده روی و گرم شدن بدنها بمدت حدود 10 دقیقه حرکات نرمشی و کششی توسط آقای حسین ملکی مقدم و با همکاری همنوردان برگزار شد.

با معرفی آقای سید رسول موسوی بعنوان سرپرست برنامه و شنیدن چند نکته توسط ایشان و معرفی جلودار و کوهیاران و عقب دار

به برنامه خود ادامه دادیم.

سکوت خاصی حکمفرما بودو تنها روشنائی چراغهای هدلایت دوستان در این تاریکی دیده می شد و صدای پای همنوردان و فریادهای ماشاالله ماشاالله.....آسمان ستاره باران بود و ماه در گوشه ای از آسمان می درخشید.بدلیل ابرناکی مسیرهای دوردست دریای خزر از بالا دیده نمی شد.گاهی اوقات آن چنان ستاره ها را نزدیک می دیدی تو گویی که می توانی آنها را خوشه چین نمایی.خلاصه کلام یک دنیا عظمت که نشان از تصویرگری ماهرانه خالق هستی بودو.....خدایا شکرت!!!!!!!!!!!!

در بخشی از مسیر به شیاری پوشیده از برف رسیدیم که چوپانان کپر نشین در آنجا مستقر بودند.سگهای گله پارس می نمودند.تعداد

زیادی از گوسفندان در حاشیه صخره ها بودند و بصورت پراکنده تعدادی اسب در مناطق مرتعی بودند.مقایسه زندگی این انسانهای شریف

و بی ادعا که در چنین شرایطی به تولید مملکت ما کمک می کنند سخت ما را به فکر فرو برده بود.انسان با دیدن این گونه صحنه ها یک دنیا

حرف ناگفته در دلش سر باز میکند که در اینجا مجال گفتنش نیست........

پس از گذر از این شیار و رسیدن به یک جای نسبتاً هموار نماز صبح را اقامه نمودیم.پس از حدود 10 دقیقه به ادامه طی طریق پرداختیم.

تعدای از همنوردان برای اولین بار بود که به این قله صعود می کردند و برخی مثل بنده حقیر برای مرتبه دوم و تعدادی نیز برای دفعه سوم به این قله صعود می کردند.

این قله بلندترین قله استان گیلان می باشد و از دوردست و از داخل شهرهای گیلان در صورت مساعد بودن هواقابل رویت می باشد.

پس از کش و قوس زیاد و مقداری تأخیر بدلیل پاره ای از مشکلات دوستان از جمله بنده حقیر ما در ساعت 9/30 به قله رسیدیم.

دوستان این صعود موفق را به هم تبریک گفتند و عکس و فیلم خاطره انگیز گرفتند.

درست روی قله بقعه ای قرار دارد که به آن آقا سماموس (آقا یحیی کیا )می گویند.

ما در ساعت 9/50 به سمت پایین حرکت کردیم.در موقع برگشت نیز با مشکلاتی نظیر مه گرفتگی،گرفتگی عضلانی و زخمی شدن پاها

مواجه بودیم .با این اوصاف ما در ساعت 14/30 به ویلای آقای بخشی برگشتیم.البته تعدادی از دوستان جهت مهیای ناهار همنوردان خود مقداری زودتر به پایین برگشتند.

جادارد از زحمات آقای حاج پرویز آل شعبان که در طول برنامه رفت و برگشت زحمات زیادی را جهت ساپورت دوستان متقبل شدند و در

همه جا و در همه شرایط در کنار همنوردان بودند نهایت تقدیر و تشکر را بعمل آوریم.ایشان بخش زیادی از مسیر را با حمل سه کوله پشتی طی نمودند.چه بسا اگر همکاری و مساعدت ایشان نبودتعدادی از دوستان موفق به انجام این صعود نمی شدند.

خلاصه کلام درس بزرگی از ایشان آموختم و آن همدلی ،کمک به دیگران در شرایط سخت و دشوار و انسانیت و مردانگی مثال زدنی بود.

خداوند به چنین مردان بزرگی توفیق و سلامتی روز افزون عنایت فرماید. انشاالله.

در مجموع مدت 12 ساعت این برنامه به طول انجامید و برگی دیگر در کوهنامه زندگیمان ثبت و ضبط گردید.

گزارش تصویری:

روستای سجیدان.ادامه مسیر برای رفتن به روستای ییلاقی جواهر دشت

مسیر خاکی روستای خیاط محله به جواهردشت با مناظر بکر و دیدنی آن که اثرات شفا بخشی طبیعت را

بر روح و روان انسان ثابت می نماید.

روستای ییلاقی جواهردشت یا جوردشت به معنی بالا دشت که شرح مختصری در گزارش ارایه گردید.

هم هوائی عصر پنجشنبه جهت کاستن از مسایل ارتفاع زدگی

علامت گذاری مسیر پیمایش توسط تعدادی از همنوردان

گله های گوسفند در مسیر حرکت

تابش خورشید در عصر پنجشنبه.جواهردشت.ابرناکی افقهای پایین دست

صعود به قله سماموس.از دو مسیر میتوان به این قله صعود نمود:

1-رودسر -کلاچای نرسیده به چابکسر(دوراهی سیاهکلرود)-جواهردشت-سماموس

2-رامسر-جواهرده-قله سماموس

عکس دیگری از این صعود موفقیت آمیز

به امید صعودهای موفق دیگر.......همیشه سربلند باشید.

بمناسبت گرامیداشت هفته معلّم و نکو داشت یاد و خاطره شهید فرهاد خوشه بر سه تن از اعضای گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود(آقایان:

حاج پرویز آل شعبان،یاسر سیاری و احمد منتظری)بهمراه تعدادی از کوهنوردان هیئت کوهنوردی شهرستان لنگرودبطور مشترک به قله شاه معلم ماسوله به

ارتفاع 3058 متر صعود نمودند.

گزارش صعود:ساعت 2 بامداد روز جمعه 18/2/94 از فلکه نماز شهرستان لنگرود توسط یکدستگاه مینی بوس به سمت ماسوله به راه افتادیم.

ساعت 5 صبح به شهرک تاریخی ماسوله رسیدیم.بمدت 25 دقیقه نماز صبح برگزار گردید.پس از انجام فریضه صبح ساعت 5/25 دقیقه به حرکت خود ادامه دادیم تا ساعت 6 صبح به ابتدای مسیر کوهنوردی وارد شدیم.

بعد از گرم کردن  بدنها توسط چند حرکت نرمشی و کششی کار صعود به قله را آغاز نمودیم.ما در ساعت 11/30 دقیقه به قله صعود نمودیم.

بعد از گرفتن چند عکس و فیلم خاطره انگیز و برگزاری جشن صعود بسمت پایین حرکت کردیم.در ساعت 14/45 دقیقه به پایین برگشتیم.

لازم بذکر است که مدت 20 دقیقه جهت صرف ناهار به دوستان همنورد فرصت داده شد.ما در ساعت 15 به سمت لنگرود حرکت کردیم و در ساعت 18/30 دقیقه به موطن خویش بازگشتیم.

در پایان جا دارد از زحمات جناب آقای هادی کاظم نژاد که سرپرستی گروه را برعهده داشتند  و استاد سید هادی هاشمی که مدیریت فنی برنامه را

عهده دار بوده اند تقدیر و تشکر نمائیم.

                                                  با تشکر از آقای حاج پرویز آل شعبان بجهت تهیه  گزارش

تصاویر این صعود:

 

 

آشنائی با معروفترین کوه گیلان:

درفک معروفترین کوه گیلان اگرچه بلندترین کوه استان گیلان نیست اما بدلایل مختلف معروفترین آنهاست.حدود یک قرن پیش و برای اولین بار کوهنوردان

سیاح روسی در قالب یک گروه به این قله زیبا صعود کردند.گزارش کامل از نحوه صعود این گروه روسی در کتابخانه ملی شهر رشت موجود است.

این قله در مسیر تهران به رشت برای هر مسافری که بطرف گیلان در حال حرکت هست جلوه گری می کند.

جنگلهای بکر و انبوه،دیواره بلند و عریض شمالی،وجود حیات جانوری غنی و نیز غارهای معروفش در دامنه ها و داخل گودی قله از جمله موارد معروفیت قله درفک در بین تمام کوهنوردان ایرانی است.

از نظر منابع گیاهی نیز درفک در شمار غنی ترین مناطق کوهستانی ایران است.بخش اصلی رودخانه های فرارود از شمال و سیاه رود از جنوب این کوه سرچشمه می گیرند.

کوه درفک با ارتفاع 2733 متر در ابتدای شرق دره سپیدرود قرار دارد که صعود آن با توجه به مبدأ پایین حرکت در اغلب مسیرهای اصلی به راحتی میسر نیست.

به این دلیل گروههای کوهنوردی برای فتح آن اغلب برنامه دو روزه تدوین می نمایند.

بخاطر مجاورت با فلات ایران از سمت شرق (دیلمان) و قرار گرفتن دره بزرگ سپیدرود در جهت جنوب و غرب این قله و نیز وجود جلگه ای پست در شمال این قله

درفک محل تلاقی دو نوع اب و هوا مرطوب خزری و خشک و معتدل مدیترانه ای است.بهمین دلیل زمانی که جبهه هوای سرد از شمال به منطقه وارد می گردد.در ارتفاعات این کوه باد و سرمای بسیار شدید حاکم می شود و شرایط صعود خیلی دشوار و غافلگیرکننده می شود.به همین دلیل درفک را پرتلفات ترین کوه گیلان می نامند.

دستیابی به قله و غار یخی موجود در دهانه آن از چند مسیر مقدور است که به اختصار چند جهت اصلی آن بیان میشود.هرکدام از این مسیرها جلوه گری و زمان بندی مخصوص به خود را داراست.

مسیرهای صعود:

1-جبهه شمالی از دو مسیر کردسرا و گردوپشته

2-جبهه شرقی(روستای شاه شهیدان)

3-جبهه جنوب غربی(روستای راجعون)

4-جبهه جنوبی(روستای گلنکش)

مسیرشرقی(روستای شاه شهیدان):کوهنوردی این جبهه از روستای شاه شهیدان در منطقه باستانی دیلمان آغاز می گردد.پس از رسیدن به شهر سیاهکل از طریق جاده کوهستانی دیلمان باید به روستای فوق رفت.حرکت از پشت روستا شروع شده و باید با عبور از تپه ماهورهای زیبای مشرف به روستا در فاصله زمانی 1/5 ساعت به ییلاق اربوناب رسید که دارای چشمه ای خوب با کلبه های چوپانی است.

در سالهای اخیر از منطقه چیچال در پایین دست اربوناب جاده ای جیپ رو تا داخل کاسه درفک کشیده شده که در بالای منطقه اربوناب با راه مالرو کوهنوردی یکی می شود.بهر صورت در ادامه با عبور از منطقه کفترچاک و بالا رفتن از شیب قبل از کاسه با فاصله3 ساعت از اربوناب می توان به منطقه کاسه درفک و کلبه های موجود در آن رسید.این مسیر کوتاهترین مسیر کوهنوردی قابل دستیابی به درفک است.

علاقمندان جهت کسب اطلاعات بیشتر و آشنائی با سایر مسیرهای عنوان شده می توانند به وبلاگ تیلار مراجعه نمایند.

گزارش صعود:

در ساعت یک بامداد روز جمعه 5/10/1393 تعداد 9 نفر از کوهنوردان لنگرودی به سرپرستی آقای هادی کاظم نژادلنگرود را بقصد صعود به درفک ترک نمودند.در ساعت 4 بامداد به روستای شاه شهیدان رسیدیم.پس از نیم ساعت گرم کردن در ساعت 4/30 حرکت به سمت قله را آغاز نمودیم.ما در ساعت 11/30به قله رسیدیم.البته صرف صبحانه کمی بعد از اربوناب بمدت حدود نیم ساعت و چند استراحت کوتاه در طول مسیر داشتیم.

از نکات قابل توجه در این صعود پربرف بودن مسیر کوهنوردی بود که جادارد از زحمات آقای سید هادی هاشمی که مدام 20 متر جلوتر از سایر افراد مسیر برفی را باز میکردند تا باعث تسهیل صعود سایر اعضا شوند تقدیر و تشکر نماییم.

از دیگر نکات قابل ذکر در این صعود شدت وزش باد بود به نحویکه یک گروه کوهنوردی دیگر که به سمت قله می آمدند از صعود منصرف شده و به پایین حرکت نمودند .

تنی چند از دوستان نیز دچار گرفتگی عضلانی شدند و علیرغم این مسئله با مشقت زیاد خود را به قله رساندند.

بدلیل شرایط نامساعد جوی و وزش شدید باد به زحمت توانستیم چند عکس خاطره انگیز بگیریم.

ما در ساعت 17/30 به روستای شاه شهیدان برگشتیم و در ساعت 20/30 به شهر و دیار خود لنگرود وارد شدیم.

اعضای شرکت کننده در این برنامه:

آقایان:

1-هادی کاظم نژاد-2-یزدان بخش-3-حسین ملکی مقدم-4-سید هادی هاشمی-5-یاسر سیاری-6-احمدمنتظری-7-اسماعیل رجب پور-8-اسماعیل رجب زاده-9-پرویز آل شعبان

از آقای حاج پرویز آل شعبان بخاطر تهیه گزارش این برنامه تشکر و قدردانی می نمائیم.

گزارش تصویری:

صعود مشترک تعدادی از اعضای گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله با تعدادی از اعضای هیئت کوهنوردی لنگرود به درفک

مسیر پر برف صعود به قله

عکسی زیبا در طول مسیر صعود

این صعود را تقدیم می نمائیم به بیماران خاص و از خداوند برایشان سلامتی و توفیق آرزومندیم.

معرفی قله :
قله دماوند به ارتفاع 5671 متر، بعنوان بام ایران و با شهرتی جهانی یکی از منحصر بفرد ترین جاذبه های طبیعی ایران بشمار می رود. کوه دماوند در ۹۰ کیلومتری شمال شرقی تهران و ۷۵ کیلومتری جنوب غربی شهر آمل در البرز مرکزی و بخش لاریجان قرار دارد و جاده توریستی هراز که تهران را به مازندران متصل می سازد از نزدیکی آن عبور می کند . در عین حال دماوند بعنوان بلندترین قله مخروطی جهان با کمتر از سه هزار نفر صعود کننده خارجی کم‌گذرترین قله مخروطی جهان به‌شمار می‌رود. این در حالی است که از رقیب آن یعنی فوجی یاما در ژاپن با 3776متر ارتفاع سالانه 300 هزار گردشگر خارجی بازدید میکنند.
آخرین فعالیت آتشفشانی دماوند به چند هزار سال پیش برمیگردد. اکنون آتشفشان دماوند در مرحلۀ نیمه فعال به سر می برد. وجود چشمه های گوگردی و آب گرم که در جنوب شرقی کوه قرار دارند و همچنین فوران گازهای گوگردی، نشانه هایی از این فعالیت می باشند.

نشانه های فعالیت های آتشفشانی کوه دماوند، در 500متر انتهایی قلۀ آن و در جبهه جنوبی دیده می شود که این محل به تپه گوگردی یا دودکوه معروف است. بزرگترین حفره ای که گاز گوگرد از آن خارج می شود، در بالای تپه گوگردی و در نزدیکی قله و دهانۀ آتشفشان قرار دارد که بخار گوگرد مانند ستونی بزرگ، از حفره ای با فشار زیاد به بیرون رانده می شود و تا ارتفاع چند متر به بالا می رود. این ستون بخار از دامنه های دماوند نیز قابل مشاهده است.

دماوند بلند ترین کوه ایران و خاورمیانه و همچنین بلندترین قله ی آتشفشانی آسیاست دماوند همچنین بلندترین شیب را در بین قله های آتشفشانی دنیا دارد که این کوه را در رده ی دوازدهم بلندترین قله های دنیا از نظر ارتفاع نسبی قرار میدهد.

تاریخچه ی اولین صعود  :

از آثار و کتب تاریخی بجا مانده اینطور برمی آید که در زمان‌های قدیم عده‌ای خود را به قله دماوند رسانیده بودند. اما اولین صعود مکتوب و موفقیت ‌آمیز به قله. دماوند توسط اروپائیان در سال ۱۸۳۷ و شخص تیلر تامسن صورت گرفته ‌است. همچنین نخستین صعود مستند ایرانی به این قله، به سال ۱۸۵۷ باز می‌گردد که تیم سرهنگ محمد صادق ‌خان قاجار ارتفاع آن را ۶۶۱۳ ذرع تعیین نمود.

مسیرهای صعود:
برای رسیدن به قله دماوند، مسیرهای مختلفی وجود دارند که شناخته‌ شده‌ترین آن‌ها این جبهه‌ها هستند:
جبهه شمالی؛ مسیر صعود این جبهه از میان دو یخچال سیوله (سمت راست) و دوبی سل (سمت چپ) صورت می‌گیرد.
جبهه شمال شرقی؛ پناهگاه تخت فریدون در این مسیر قرار دارد.
جبهه غربی؛ پناهگاه سیمرغ در این مسیر قرار دارد.
جبهه جنوبی؛ پلور، رینه (2100 متر)، گوسفندسرا (3000 متر)، بارگاه سوم (4200 متر) و آبشار یخی در این مسیر قرار می‌گیرند.
آسان‌ترین این مسیرها جبهه جنوبی و سخت‌ترین آنها جبهه شمالی است. در مسیر جنوبی، آبشاری وجود دارد که همه سال یخ ‌زده‌است و تنها در تابستان‌های بسیار گرم، جاری می‌شود که به همین دلیل به آن آبشار یخی گفته می‌شود. این آبشار با قرار داشتن در ارتفاع ۵۱۰۰ متری، از نظر ارتفاع از سطح دریا مرتفع‌ترین آبشار خاورمیانه است.

دسترسی به منطقه :

از تهران که به جاده هراز رفتید پس از گذر از شهرهای بومهن، رودهن و آبعلی به دو راهی دماوند – فیروزکوه و آمل میرسید. مسیر مستقیم به سمت آمل را ادامه دهید. پس از پشت سر گذاشتن امام زاده هاشم و حدود 20 کیلومتر بعد از پلور ورودی شهر رینه در سمت چپ قرار دارد. از اینجا حدود 5 کیلومتر راه تا رینه در پیش دارید.
برای دسترسی به گوسفند سرا (مسجد صاحب الزمان) هم باید از جاده ای که به موازات جاده هراز، رینه را به پلور متصل میکند به سمت پلور حرکت کنید و پس از حدود 5 کیلومتر به جاده خاکی میرسید که تابلوی زرد با نوشته "منابع طبیعی دماوند" در ورودی آن دیده میشود. این جاده خاکی بطول 6-7 کیلومتر به گوسفند سرا میرسد که مبدا صعود کوهنوردان از جبهه جنوبی میباشد. از این جاده خاکی ماشینهای شاسی بلند، مینی بوس، نیسان و یا ون میتوانند عبور نمایند. از رینه به گوسفند سرا نیسان کرایه ای نیز موجود میباشد.

مشروح گزارش صعود:سه نفر از اعضای گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود به همراه همنوردان دیگر از گروه کوهنوردی لیله کوی پاینده لنگرود ساعت 20 دقیقه بامداد پنجشنبه 30 مرداد ماه 93از فلکه نماز شهرستان لنگرود توسط یک دستگاه مینی بوس بسمت رینه حرکت نمودند.توقف کوتاهی در شهرستان آمل در ساعت 5 صبح صورت گرفت تا دوستان همنورد نماز صبح را اقامه نمایند.

در داخل ماشین مسئولان برنامه به حاضرین بدین شرح معرفی شدند:

مسئول برنامه ریزی:آقای حسین ملکی مقدم

سرپرست برنامه:آقای سید ابوالحسن حیدری

مدیر فنی برنامه صعود:آقای سید هادی هاشمی

آقای حیدری خلاصه ای از برناه صعود را برای حاضرین تشریح نمودند.تعداد افرادی که از لنگرود حرکت نمودیم 17 نفر بودند که 2 نفر دیگر از همنوردان بعداً در مسیر صعود به ما ملحق شدند.

ما در ساعت 7/40 صبح به رینه(reyneh) در لاریجان آمل رسیدیم.در ابتدا به مرکز فدراسیون کوهنوردی رفتیم و اسامی صعود کنندگان را در دفتر فدراسیون ثبت نمودیم.صبحانه در یک رستوران تقریباً در روبروی فدراسیون رینه صرف شد.

پس از صرف صبحانه بسمت گوسفند سرا حرکت نمودیم.ما در ساعت8/55 حرکت را با همان مینی بوس آغاز کردیم.نمای قله های پاشوره و عبرت به ارتفاع 4000-4050متر از دور نمایان بود.از محیطبانی دماوند تا گوسفندسرا جاده خاکی بود.ساعت 10صبح به گوسفندسرا رسیدیم.ساعت 10/50 شروع حرکت پیاده روی ما بود.ما در ساعت 16/30به کمپ اصلی فدراسیون در ارتفاع 4200متری رسیدیم.

چادرها و بارهای مازاد که حمل قاطر شده بود با تاخیر چند ساعته به ما رسید.نصب چادرها بهمین دلیل خیلی دیر انجام شد و این مساله خیلی باعث اذیت دوستان در آن سرما گردید از طرفی شلوغی کمپ اصلی که با امکانات بسیار محدودش نمی توانست جوابگوی خیل عظیم کوهنوردان از سراسر ایران باشد و هرج و مرج موجود بسیاتر جلب توجه مینمود.

تعدادی از دوستان از جمله بنده حقیر وضعیت مناسبی نداشتیم.با توجه به مشکلات پیش آمده نتوانستیم دوستان همنوردمان را در صعود به قله همراهی نمائیم.

ساعت 1/45 بامداد دوستان به قصد صعود به قله حرکت خود را شروع نمودند.در ساعت10صبح جمعه31/5/93 به قله رسیدند.پس از جشن صعود و گرفتن عکسهای خاطره انگیز دوستان ما بسمت پائیبن حرکت نمودند.

لازم به ذکر است که تعداد دیگری از دوستان از آبشار یخی در ارتفاع 5100 متر به پاین برگشتند. تعداد 10 نفر از دوستان عزیزمان به بام ایران یعنی دماوند سرفراز در ارتفاع 5671 متر سجده شکر بجای آوردند.بنده حقیر و 2 نفر از دوستان صبح بسمت گوسفند سرا حرکت نمودیم و در ساعت12/30 به گوسفندسرا رسیدیم( البته با اطلاع سایر دوستان) سایر همنوردان در کمپ ماندند تا عزیزانمان از قله به کمپ 4200 برگردند.همنوردان پرافتخار ما در ساعت 20 روز جمعه31/5/93 به گوسفند سرا رسیدند و در آغوش گرم ما استقبال کنندگان قرار گرفتند.ما در ساعت20/10 به سمت لنگرود حرکت کردیم.صرف شام در یکی از رستورانهای شهر آمل و صرف هندوانه در شهرستان تنکابن از دیگر برنامه های ما بود.ما در ساعت 4/30 شنبه1/6/93 به شهرستان لنگرود رسدیم.

گزارش تصویری صعود به دماوند:

چشم انداز قله دماوند در مسیر رینه به گوسفندسرا

دماوند فقط یک قله نیست،دماوند یک نماد است،یک سمبل است از سرافرازی یک ملت به بزرگی ملت ایران،نماد استواری و صلابت ایران است.دماوند سمبل مقاومت و ایستادگی در برابر ناملایمات است.دماوندنماد جایگاه واقعی ایران و ایرانی است،جایگاهی که باید به آن برسیم.دماوند فقط بزرگترین قله خاورمیانه نیست بلکه نماد جایگاهی است که کشورمان باید در افق 1404 به آن برسد،یعنی ایستادن بر قله پیشرفت و ترقی و سرآمد کشورهای منطقه بودن،جایگاهی که ملت ایران شایسته آن می باشد.دماوند فقط بزرگترین آتشفشان خاموش نیست بلکه نماد خشم فروخورده این ملت در برابر زورگویان و استعمارگران می باشد.

اعضای شرکت کننده  از گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود(از راست به چپ:آقای هادی شعبانی-آقای حاج پرویز آل شعبان-بنده حقیر عیسی گل پور)

کمپ اول-گوسفند سرا-ارتفاع3000متر

 

صعود مشترک کوهنوردان لنگرودی به قله5671متری دماوند

---

 

کوهنوردی در مسیر کمپ اول و کمپ دوم

ادامه مسیر تا ارتفاع4200 متری(کمپ دوم یا کمپ اصلی) در ضلع جنوبی دماوند

حمل چادرها و کیسه خوابها توسط قاطر به کمپ اصلی فدراسیون کوهنوردی

---

 

محل استقرار چادرها در محدوده کمپ اصلی در ارتفاع4200متری-بارگاه سوم دماوند

چاله ای که گاز گوگرد از آن متصاعد می شود در نزدیکی قله که از نمای پایین در صورت صاف بودن هوا قابل رویت می باشد

---

 

صعود به بام ایران در ساعت 10 صبح جمعه 31 مرداد ماه93

عکسدیگری از صعود دوستان همنورد

آقایان حاج پرویز آل شعبان و هادی شعبانی از گروه شهدای آنسرمحله لنگرود

به نماد فسیل گوسفند در پشت سر دوستان صعود کننده توجه کنید

کوهنوردی گروه شهدای اَنسر محلٌه لنگرود

 

 

از 27 سال پیش که کوهنوردی را بطور غیر حرفه ای شروع کردم تا کنون در رویای صعود به بام ایران بودم اگر چه به این مهم نائل نشدم اما خداوند را شاکرم که در کنار دوستان همنوردم تا سر حد توان تلاش نمودم.در آغوش گرفتن دوستان همنوردم پس از بازگشت موفقیت آمیز از قله جز بهترین و شیرین ترین لحظات عمر ورزشیم بود.اگر عمری باقی بود دوست دارم به این آرزو برسم اگر نه دوستان همنورد از این عاشق کوهستان یادی بنمایند.

درود بر همه عاشقان واقعی کوهستان

در پایان جا دارد از صدا و سیمای مرکز گیلان (شبکه باران)  بخاطر انعکاس خبر این صعود تقدیر و تشکر

نمائیم.همچنین از آقایان داود فیضی و ابراهیم فلاح در آنسرمحله لنگرود بجهت حمایت مادی و معنوی

که باعث دلگرمی ما در این صعود شدند نهایت تقدیر و تشکر را بعمل می آوریم.

                                                      گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود

در مورخه 29/1/1393 ساعت 30/3 صبح از فلکه نماز لنگرود با گروه کوهنوردی ایرانیان به سمت کوه درفک حرکت کردیم.

در ساعت 7 صبح به شاه شهیدان رسیدیم.بعد از 15 دقیقه برای مهیا شدن و لباس پوشیدن توسط آقای ملکی توضیحات اولیه و

راهنمایی در مورد کوهنوردی و همچنین گرم کردن بدن انجام شد.بعد از تعیین جلودارو عقب دار و کوهیار برای صعود حرکت نمودیم.

بیشتر از همه نظم و انضباط موجود در گروه نمایان بود.بعد از گذشت 5/1 ساعت پیاده روی به استراحتگاه اربوناب رسیدیم.

بعد از خوردن صبحانه مختصر بمدت20 دقیقه برای صعود مجدد حرکت نمودیم.آنچه بیش از پیش بچشم می آمد زیبایی وصف ناپذیر کوه  این

شاهکار طبیعی جهان خلقت بود و کوچک بودن انسان در این نقاشی بچشم می آمد ولی اگر ما انسانها نبودیم هیچوقت بزرگی خداوند

و زیبائیش شناخته نمی شد.برای همین است که خدا ما انسانها را برتر از موجودات دیگر قرار داده است.

بگذریم،حدود ساعت30/12 به قله رسیدیم.قبل از صعود به قله در آخرین ساعت صعود یکی از افراد گروه با مشکل گرفتگی عضله

مواجه شد که در این هنگام کوهیار ما جناب آقای آل شعبان با از جان گذشتگی و انسانیت از صعود منصرف شده و به کمک فرد آسیب دیده 

شتافتند و ایشان را بسمت غار درفک هدایت نمودند.وظیفه خود می دانم از طرف گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله و هیئت کوهنوردی ایرانیان از جناب آقای آل شعبان

تقدیر نمایم که راه صعود را برای دیگر اعضای گروه فراهم نمودند.

در نیم ساعت آخر صعود به قله به گروه کوهنوردی دیگری از لنگرود برخورد نمودیم (گروه پاینده لنگرودی)که با هم صعود مشترک را انجام دادیم و به قله رسیدیم.

اوج شگفتی زمانی بود که به بالای قله رسیدیم احساس کردم به خدا نزدیکترم بهمین خاطر دعا کردم و از خدا خواستم که در جهان کنونی ما دیگر هیچ کس

سلاح و گلوله نسازد بلکه باغ گلی در خانه پرورش دهد  وبجای کینه و دشمنی ورزیدن بهم گل تقدیم یکدیگر کنند تا جهان بدون کدورت و کینه باشد.(آمین)

دلم نمی آید که این جمله را ننویسم در هنگام صعود گلهای قرمز و زرد کوچکی تمام دشت را فرا گرفته بودکه زیبایی خاصی به این کوه سنگی می داد.

در همین زمان یکی از دوستان گفت چقدر زیباست! من در جواب ایشان گفتم از این گلها باید یاد بگیریم که با عمر اندک خودشان نشاط خاصی را به این

سنگلاخ هدیه می کنند  واز مردن و بیرون آمدن در این دشت نمی هراسندمثل خیلی از بزرگان ما که عمرشان کوتاه بود ولی مردند تا ما بهتر زندگی کنیم.این درسی بود که

از طبیعت کوهنوردی این روز گرفتم.

هادی شعبانی-جمعه 29 فروردین ماه سال1393

ازچپ به راست:آقای احمد منتظری-آقای یاسر سیاری-آقای اسماعیل رجب پور

آقای هادی شعبانی-جلوی غار درفک

آقای اسماعیل رجب پور در کنار فرزند عزیزش

آقای حاج پرویز آل شعبان-سرگروه پرتلاش و مجرب گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود

ساعت 6صبح جمعه29/9/1392 در میدان اصلی شهر(فلکه نماز) لنگرود گرد هم آمدیم.ما که تعدادمان 8 نفر بود سوار

ماشین ون شدیم و در ساعت 7 و 30 دقیقه وارد روستای سر لیل شدیم و کار صعود را شروع کردیم.حرکت در مسیر لغزنده

و گل آلود شدن کفش و لباسمان در همان گامهای اولیه حکایت از آن داشت که مسیر سختی را پیش رو خواهیم داشت.

از طرفی بارش برف و پوشیده شدن راه پاکوب باعث شده بود که مسیر حرکت مشخص نباشد و این مسایل باعث شد که

ما مدت 2 ساعت در کمرکش کوهها سرگردان شویم .سر خوردنهای ممتد گلی شدن لباسمان از پیامدهای این کوهپیمایی

بود .البته اعضای گروه با روحیه شاد و لبان خندان ودر هر شرایطی فقط به صعود فکر می کردند ولا غیر.

پرسیدن آدرس از دو چوپان زحمتکش و دیدن گراز در ادامه مسیر از مسایل قابل توجه بود.ما پس از 4 ساعت و 45 دقیقه به بقعه امامزاده

پونسی رسیدیم در حالیکه لباسهایمان بطور کامل خیس و گل آلود شده بودند در داخل محوطه تعدادی از دوستان لنگرودی که از

 مسیر تیکسر به آنجا صعود کرده بودند آتش روشن نموده بودند که سیار بموقع و جالب بود و ما در کنار آنها به مصاحبت با آنها پرداختیم.

نماز ظهر و عصر در داخل آشپزخانه برگزار شد و نهار نیز در همین مکان صرف شد.

ما در ساعت 3 و ربع بعد از ظهر به روستای تیکسر برگشتیم ودر ساعت 4 و30 عصر به منازل خود در شهر لنگرود مراجعت نمودیم.

روزی بسیار خوب و خاطره انگیز در دفتر خاطرات مان ثبت گردید.اعضای شرکت کننده در این صعود عبارت بودند از:

رسول موسوی-پرویز آل شعبان-حسین ملکی-نصرا...علی نژاد-یاسر سیاری-احمدمنتظری-اسماعیل رجب پور-عیسی گلپور

لازم به ذکر است که در ادامه از چند مورد عکس وبلاگ کوهنوردی...نشاط زندگی آقای نیما(حسن اسماعیلی) استفاده شده است

برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد صعود به پونسی از راه تیکسر که مسیر بسیار آسانتری می باشد به وبلاک فوق مراجعه فرمایید.