❤️❤️دلنوشته های کوهستان❤️❤️                                                           برای اولین بار که به کوه رفته بودم شوکت و عظمت کوه سراسر وجودم را فرا گرفت.اولین چیزی که به ذهنم آمد استواری و محکم بودن کوه بود که در طول سالیان متمادی با همه بلایای آسمانی(سرما،گرما،طوفان و بوران)همیشه پا بر جا مانده است استوا و محکم بیشتر از هر روز دیگر.                                                            تنها چیزی که توانست کوه را بر هم بزند تخریب توسط انسانها بود.کندن خاک و سنگ از دل او.                                                              وای که این تقدیر چقدر آشناست.انگار که انسانیت را از انسان جدا کنند.آن وقت دیگر نمی تواند استوار و محکم بماند.                                وقتی قدم به سوی کوه گذاشتمبعد از مدتی پاده روی کنار جوی آبی جاری و روان دیدم  او می رفت نمیدانم کجا ولی می رفت...وایچقدر زیباست خوبی را مثل این رود جاری کنیم.بدون اینکه بدانیم که به چه کسی عشق می ورزیم .محبت خدا را جاری کنیم.....چه درسهایی می آموزد کوه به ما!!!!!!!!!!!!!!                            باز هم جلوتر ،انگار که اینجا جای دیگریست زیرا صدای بلبلان اینجا نغمه های عشق است که سرود جاودانگی را سر می دهند. زیرا از آن جایی که من آمده ام بیشتر صدای کلاغ را می شنوم و بلبلان قفسمان نیز صدای کلاغ را تقلید می کنند.!!!!!!!!!! کوه جای دیگریست .همه چیز و همه کس دست به دست هم می دهند تا نواهای عاشقانه سر داده شود.زیرا اینجا آزادترند چون که بهشت گمشده همه انسانهاست.                                                  به بالای قله رسیدم همان جا که اسمش دکل هست ،دکل لیلاکوه.در میان  انبوه درختان جنگل نسیمی صورتم را نوازش داد .....وای که دستان خدا را دیدم.این دستان خدا بود که صورتم را نوازش کرد.حس عجیبی بود.بیشتر نفس میکشیدم تا بیشتر نسیم خدایی در وجودم جاری شود.


....این بهترین نمازی بود که در تمام زندگیم در میان کوه خواندم .برتر از هزاران نمازی که در مسجد خوانده ام زیرا که خدا را آنجا ندیدم اما اینجا سراسر خدا بود و عشق خدایی!!!!!!!!!!!!!!                      یاد استاد الهی قمشه ای افتادم که می گفت از می نابی بخورید که دائم مست گردید.همان می ناب که بسم الله الرحمن الرحیم هست.که دائم انسان را مست میکند....                                                    ولی من هر چه خواندم مست نشدم تا که چنین روزی به کوه رسیدم دیدم واقعاً بسم الله الرحمن الرحیم آدم را مست می کند.بنام خداوند بخشنده و مهربان که آفریده است چنین عظمتی را.که ما بیاموزیم و سر تعظیم بسویش فرود آوریم.                                      عظمت کوه عظمت خداست و انسانهای خدایی در میان کوه به دنبال نیمه گمشده خود می گردند.                                                       این تنها آرمان شهریست که در زندگیم دوستش دارم.!!!!!!!!!!!!!!❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️


دلنوشته ای از همنورد عزیزمان جناب آقای هادی شعبانی