❤️❤️دلنوشته های کوهستان❤️❤️                                                           برای اولین بار که به کوه رفته بودم شوکت و عظمت کوه سراسر وجودم را فرا گرفت.اولین چیزی که به ذهنم آمد استواری و محکم بودن کوه بود که در طول سالیان متمادی با همه بلایای آسمانی(سرما،گرما،طوفان و بوران)همیشه پا بر جا مانده است استوا و محکم بیشتر از هر روز دیگر.                                                            تنها چیزی که توانست کوه را بر هم بزند تخریب توسط انسانها بود.کندن خاک و سنگ از دل او.                                                              وای که این تقدیر چقدر آشناست.انگار که انسانیت را از انسان جدا کنند.آن وقت دیگر نمی تواند استوار و محکم بماند.                                وقتی قدم به سوی کوه گذاشتمبعد از مدتی پاده روی کنار جوی آبی جاری و روان دیدم  او می رفت نمیدانم کجا ولی می رفت...وایچقدر زیباست خوبی را مثل این رود جاری کنیم.بدون اینکه بدانیم که به چه کسی عشق می ورزیم .محبت خدا را جاری کنیم.....چه درسهایی می آموزد کوه به ما!!!!!!!!!!!!!!                            باز هم جلوتر ،انگار که اینجا جای دیگریست زیرا صدای بلبلان اینجا نغمه های عشق است که سرود جاودانگی را سر می دهند. زیرا از آن جایی که من آمده ام بیشتر صدای کلاغ را می شنوم و بلبلان قفسمان نیز صدای کلاغ را تقلید می کنند.!!!!!!!!!! کوه جای دیگریست .همه چیز و همه کس دست به دست هم می دهند تا نواهای عاشقانه سر داده شود.زیرا اینجا آزادترند چون که بهشت گمشده همه انسانهاست.                                                  به بالای قله رسیدم همان جا که اسمش دکل هست ،دکل لیلاکوه.در میان  انبوه درختان جنگل نسیمی صورتم را نوازش داد .....وای که دستان خدا را دیدم.این دستان خدا بود که صورتم را نوازش کرد.حس عجیبی بود.بیشتر نفس میکشیدم تا بیشتر نسیم خدایی در وجودم جاری شود.


....این بهترین نمازی بود که در تمام زندگیم در میان کوه خواندم .برتر از هزاران نمازی که در مسجد خوانده ام زیرا که خدا را آنجا ندیدم اما اینجا سراسر خدا بود و عشق خدایی!!!!!!!!!!!!!!                      یاد استاد الهی قمشه ای افتادم که می گفت از می نابی بخورید که دائم مست گردید.همان می ناب که بسم الله الرحمن الرحیم هست.که دائم انسان را مست میکند....                                                    ولی من هر چه خواندم مست نشدم تا که چنین روزی به کوه رسیدم دیدم واقعاً بسم الله الرحمن الرحیم آدم را مست می کند.بنام خداوند بخشنده و مهربان که آفریده است چنین عظمتی را.که ما بیاموزیم و سر تعظیم بسویش فرود آوریم.                                      عظمت کوه عظمت خداست و انسانهای خدایی در میان کوه به دنبال نیمه گمشده خود می گردند.                                                       این تنها آرمان شهریست که در زندگیم دوستش دارم.!!!!!!!!!!!!!!❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️


دلنوشته ای از همنورد عزیزمان جناب آقای هادی شعبانی

لحظات اعجاب انگیز سپیده دم در کوهستان از زبان تصاویر:

یکی از ویژگیهای گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود این است که برنامه های صعود خود را در ساعت 4/30 بامداد و قبل

از دمیدن صبح برگزار میکند.مخصوصاً در شش ماهه دوم سال که طلوع آفتاب دیرتر صورت می گیرد.حال و هوای خاصی در این موقع از

شبانه روز وجود دارد که این زمان را از سایر زمانهای شبانه روز متمایز می سازد.

هوا کاملاً تاریک است.سکوت خاصی حکمفرماست.فقط صدای آبشارها به گوش می رسد و یک سری از موجودات مثل جیرجیرکها

که در حال نواختن هستند و صدای خش خش برگهای زیر پا و طنین صدای دوستان که هر از چند گاهی در این سکوت شنیده می شود.

برای دیدن مسیر ناگزیریم از چراغ پیشانی (هدلایت) یا چراغ قوه دستی استفاده نمائیم که خود فضای خاصی را بوجود می آورد.

کم کم به لحظات ملکوتی اذان صبح نزدیک می شویم .صدای حیوانات مختلف با هم شنیده می شود.

انگار همه با هم بهترین ارکستر سمفونی طبیعت را می نوازند.

یُسبّح لله ما فی السموات و ما فی الارض......

و هوالعزیزالحکیم       و هوالغفورالرحیم   و.....

واقعاً غیر قابل توصیف هست....مخصوصاً در روزهای بارانی که ترنم باران و یا بارش برف نیز به این زیبائیها افزوده می شود.یا وزش باد

که رقص برگها و شاخه ها را بطور ریتمیک بدنبال خود دارد.

صدای اذان در این تاریکی شنیده می شود.

الله اکبر    الله کبر      الله اکبر     الله اکبر

خدایی که این همه زیبائی را آفریده بزرگتر از آن است که توصیف شود.و....

همه منتظر نور و روشنایی هستیم.همه به کنار زدن سیاهی و تاریکی امید داریم.بتدریج سیاهی رخت بر می بندد و روشنایی پدیدار می شود.وای چه لحظات اعجاب انگیزی است.....

اگر در مسیرمان بقعه متبرکه ای باشد در این فضای معنوی نماز گزارده می شود و گرنه در همان مکانی که هستیم حمد و ثنای آفریدگار

و خالق زیبائیها به جای آورده می شود.البته نه آنگونه که شایسته اوست...

                       بنده همان به که زتقصیر خویش عذر به درگاه خدای آورد

                      ورنه سزاوار خداوندیش کس نتواند که بجای آورد

دستها به سمت آسمان بلند می شود و ...خدایا شکرت بخاطر درک این لحظات....

البته شکر فقط بُعد افزون خواهی ندارد .شکر بُعد دیگری نیز دارد و آن این هست که از خدا بخواهیم به ما کمک کند از داشته یمان

طغیان نکنیم.پول و ثروت ،قدرت جسمانی،شهرت و....و این به معنای حقیقی شکر نزدیکتر است.خدمت به خلق خدا به اندازه بضائت

یعنی شکر و سپاس آنچه که داریم...

کم کم سپیدی پدیدار می شود یعنی جهل و ظلمت و تاریکی کنار زده می شود .خدایا هر آنچه تاریکی است و در وجودمان هست را کنار بزن و ذهن و قلب ما را به نور ایمان منور بفرما ای هو النور

و این حقیقت که تا تاریکی نباشد نور و روشنایی مفهوم واقعی خود را پیدا نمی کند و برای رسیدن به روشنایی باید از تاریکی گذشت....

برای رسیدن به نور و روشنی حقیقی نیازمند نورهایی هستیم که راهنمای مسیرمان باشند و چه کسانی بهتر از 14 شمع فروزان که روشنگر مسیرمان هستند و « ائمه اطهار(ع) هستند.

از آنجائیکه تا مقصد نباشد مسیر معنا و مفهوم خود را نمی یابد مقصد بهشتی است که باید خودمان با اعمال و رفتارمان بسازیم.

با خدمت به خلق خدا به هر اندازه که وسعمان اجازه می دهد باید مصالح ساخت این مکان آباد(بهشت) را برای زندگی آیند مان

تأمین نمائیم.

خورشید مهربانی و عطوفت پرتو افشانی خود را شروع کرده و همه چیز از نو آغاز شده است و ...

زندگی همچنان جریان دارد....به امید درخشش خورشید ظهور در سرتاسر عالم هستی!!!!!!

20 آذرماه (11دسامبر)یازدهمین سالگرد روز جهانی کوهستان می باشدکه از سوی سازمان ملل با

موضوع"کوهستان-کلید آینده پایدار" اعلام شده است.این روز را به همه همنوردان عزیز تبریک و تهنیت

عرض می نماییم.امیدواریم لحظات خوب و شیرینی را در کوهستان سپری نمایید و از طبیعت زیبا لذّت ببرید.

بیایید با هم پیمان ببندیم که همواره محیط کوهستان را بصورت بکر خویش بپذیریم و از آن بخوبی حفاظت نماییم.

وقتی پا در این محیط با صفا می گذاریم در آن زباله نریریم و حتی در پاکسازی این محیط زیبا نقش ایفا کنیم.

ما در کوهستان مهمان هستیم نه صاحبخانه.بنابراین سعی کنیم حرمتش را نگه داریم.

                                                  " گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحلّه لنگرود"          

تعریف شیب :میزان سر بالایی و سرازیری سطح زمین را شیب می گویند. چنانچه بخواهیم تقسیم بندی

برای شیبها داشته باشیم اَنها را به سه دسته تقسیم می کنیم :

1-شیب ملایم   2-شیب متوسط    3- شیب تند

1-شیب ملایم :زاویه این شیب حد اکثر 20 درجه میباشد و برای صعود و پایین اَمدن از اَن می توان به

طور مستقیم بالا و پایین رفت.

2-شیب متوسط :زاویه این شیب 20درجه تا 40 درجه می باشد. هنگام پیمایش در این شیب  باید مسیر را بطور

زیگزاگ صعود کرد بطور مثال در هنگام پیمایش 10 متر بطرف راست و 10متر بطرف چپ باید 10 متر صعود انجام شود

از این روش برای پایین اَمدن هم استفاده میشود.

3-شیب تند : زاویه بیشتر از 40 درجه را شیب تند می نامند. در این شیبها باید مسیر را بطور زیگزاگ ولی با دامنه حرکتی

 بلند تر صعود کرد. در هنگام پیمایش 10 متر بطرف چپ و 10متر بطرف راست باید صعود کرد. از این روش برای

پایین اَمدن نیز استفاده میشود.

نکته مهم :در شیبهای برفی از زیگزاگ کردن خودداری کنید.

بر گرفته از کتاب طرح درس کار اَموزی کوهپیمایی فدراسیون کوه نوردی وصعود های ورزشی جمهوری اسلامی ایران

                                                         کوهستان

کوه مظهر استقامت ومقاومت وبردباری و صبر است.کوه به ما درس شجاعت و صفا و صمیمیت می اَموزد.

هنگامی که بر دامنه هر یک از کوههای این سرزمین وسرزمینهای دیگر گام می نهیم نیرویی نامرئی که

پیوستگی عجیبی با احساس غرور وپیروزی دارد به خود می خواندمان و با هر قدمی که از فرودی بر فرازی

من نهیم سر افرازی کوه بیشتر در ما متبلور می شود انگار که با کوه یکی می شویم.

پریدن از زمین و اوج گرفتن و دیدن این همه زیبایی در کوهستان که گویی غبار زیستن در شهر را

از جان خسته ما می تکاند بسیار لذٌت بخش است . در کوه انسان به عظمت هستی و قدرت لا یزال

پروردگار بیشتر پی می برد و هر انسان عاقل و متفکٌری به یاد سوره اعراف می اندازد که فرمود:

ای انسان برای تو زمین واَسمان و اَنچه در خشکی ها و دریاهاست اَفریدیم تا از اَنها لذٌت ببری.

اَری هوای لطیف و سکوت و اَرامش کوهستان و مناظر زیبای اَن روح تازه ای به اَدمی می بخشد.

برای همین است که اکثر کوهنوردان ورزیدگی و سلامت اندام را با قدرت روحی و سجایای اخلاقی توام دارند. 

اعضای گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحلّه لنگرود:

  پرویز آل شعبان

  علی مولوی نژاد

  یاسر سیّاری

  ایرج محمّد زاده

  احمد محقّق منتظری

  محمّد رحیمی

  رضا شیخ فلّاح

  هادی شعبانی سرشت

  عیسی گلپور

گروه کوهنوردی شهدای آنسرمحله لنگرود در سال 1380 تشکیل شد.

موسس گروه آقای پرویز آل شعبان می باشد.

فعالیتهای گروه در دو روز هفته در روزهای سه شنبه و جمعه ساعت4/30صبح

برگزار میگردد.

گروه هر از چند گاهی به مناسبتهای مختلف صعودهای مشترک با سایر گروهها

برگزار می نماید.

گزارش کامل برنامه های گروه در این وبسایت قرار داده شده و می شود.

علاقمندان به کوه و کوهنوردی می توانند نظرات و پیشنهادات خود را به ما

انتقال دهند.بی تردید استفاده از آن در رفع نقایصمان راهگشا خواهد بود.